پندهايي از مرحوم حاج اسماعيل دولابي

* زيارتت، نمازت، ذکرت و عبادتت را تا زيارت بعد، نماز بعد، ذکر بعد و عبادت بعد حفظ کن؛ کار بد، حرف بد، دعوا و جدال و… نکن و آن را سالم به بعدي برسان. اگر اين کار را بکني، دائمي می‌شود؛ دائم در زيارت و نماز و ذکر و عبادت خواهي بود.
*موت را که بپذيري، همه غم و غصه‌ها می‌رود و بي‌اثر می‌شود. وقتي با حضرت عزرائيل رفيق شوي، غصه‌هایت کم می‌شود. آمادگي موت خوب است، نه زود مردن. بعد از اين آمادگي، عمر دنيا بسيار پرارزش خواهد بود. ذکر موت، دنيا را در نظر کوچک می‌کند و آخرت را بزرگ. حضرت امير (ع) فرمود:يک ساعت دنيا را به همه آخرت نمی‌دهم. آمادگي بايد داشت، نه عجله براي مردن.
* اگر دقت کنيد، فشار قبر و امثال آن در همين دنیا قابل مشاهده است؛ مثل بداخلاق که خود و ديگران را در فشار می‌گذارد.

صفحات: 1· 2

حسین قدیانی

تا کربلا، حدودا ۵۰ کیلومتر مانده بود. دو روز و نیم راه‌پیمایی، رمقی برایم باقی نگذاشته بود. کفش مناسبی هم نپوشیده بودم بدبختی! چند جای پایم تاول زده بود. می‌سوخت! گوشه‌ای نشستم و کفش و جوراب را درآوردم تا نفسی تازه کند پاهایم. چند دقیقه بعد بلند شدم راه بروم که زانوهایم شروع کرد لرزیدن. نه! دیدم این کاره نیستم. دوباره نشستم، تا بیشتر استراحت کنم. توی این فکر بودم که خانم زینب و بچه‌های امام حسین (ع) چه کشیدند در این راه… ناگاه مردی جلو آمد و بنا کرد هر دو پایم را ماساژ دادن! حتی رفت برایم تشک آورد که بهتر ماساژم دهد. رفت برایم شربت آورد. رفت برایم آب قند آورد.

صفحات: 1· 2

ولايت ‌مداري اقتضا مي ‌کند که درخواست ‌هاي انسان بر محور همرنگي با ولايت مولاي مورد نظر دور بزند. در زيارت عاشورا اين مسئله به خوبي نمايان است.

به گزارش فرهنگ نيوز، منزل امام باقر (عليه السلام) پر از جمعيت بود. پيرمردي آمد که به عصايي تکيه داده بود. سلام و اظهار محبّت کرد و کنار حضرت نشست و عرضه داشت:‌ به خدا قسم من شما و محبان شما را دوست دارم، آن هم نه به خاطر دشمني شخصي با آن ها، و به خدا قسم آن چه را حلال بدانيد، حلال و آن چه را حرام بدانيد، حرام مي ‌دانم و منتظر امر و حکومت شما هستم. فدايت شوم! آيا اميد داري من دولت شما را ببينم؟

امام پيرمرد را نزد خود فرا خواند و فرمود: اي پيرمرد! مردي از پدرم همين سؤال را کرد و پدرم به او جواب داد: اگر بر اين انتظار و بر اين محبّت (تولّي و تبرّي) بميري، بر رسول خدا و علي بن ابي طالب و حسن و حسين (عليهم السلام) وارد مي ‌شوي و دلت خنک و چشمت روشن مي‌ گردد و ملائکة مکرّم با رَوْح و ريحان به استقبالت مي ‌آيند و اگر زنده ‌ماني نيز با ديدن ما چشمت روشن مي‌ گردد.[1]

لذا عرضه مي ‌داريم: «وَ وَلِيٌ لِمَنْ وَالَاکُمْ وَ عَدُوٌّ لِمَنْ عَادَاکُمْ؛ و دوست هستم با هر که دوستدار شما است و دشمنم با هر کسي که با شما دشمني دارد.»

درخواست ‌ها بر محور تولّي

ولايت ‌مداري اقتضا مي ‌کند که درخواست ‌هاي انسان بر محور همرنگي با ولايت مولاي مورد نظر دور بزند. در زيارت عاشورا اين مسئله به خوبي نمايان است.

صفحات: 1· 2

جابر ابن عبدالله انصاری و یارانش برای اعلام وفاداری به ساحت مقدّس نبوّت و امامت، انزجار از رژیم ستمگر اموی، اطلاع رسانی و تبلیغ آرمان های عاشورائیان و بیدار ساختن افکار عمومی، در فرصتی مناسب، اوّلین «کاروان زیارتی» را به حرکت درآوردند.
1-جابر
وی پانزده سال پیش از هجرت، در مدینه به دنیا آمد. او و پدرش «عبدالله» از پیشتازان اسلام بودند؛ پدرش در جنگ اُحُد به شهادت رسید. جابر از یاران با وفای پیامبرصلی الله علیه وآله وسلم بود که در ۱۹ غزوه شرکت کرد و احادیث فراوانی از آن حضرت نقل نموده؛ لذا مورد احترام همه فرقه های اسلامی است. وی همواره از مدافعان اهل بیت علیهم السلام به شمار می آمد. جابر سرانجام در سال ۷۸ (۷۴ یا ۷۹) هجری از دنیا می رود و پیکرش در «قبرستان بقیع» دفن می شود.
2-عطیه
عطیّه در زمان خلافت امام علی علیه السلام (۳۶ – ۴۰ هجری) در کوفه به دنیا آمد و نامش هم توسّط آن حضرت انتخاب شده است. وی از شیعیان راستین و علمای بزرگ بوده که هماره به نشر معارف قرآنی و اهل بیتی می پرداخت؛ به گونه ای که از سوی عوامل حکومتی بنی امیّه مورد شکنجه و آزار قرار گرفته بود. عطیّه علاوه بر نقل احادیث – به ویژه خطبه فدکیّه فاطمه زهراعلیها السلام – از بزرگ ترین مفسّران بوده و تفسیری در ۵ جلد به نگارش درآورده است.(فرهنگ عاشورا، جواد محدّثی، ص ۱۲۷ و ۱۲۸)

آداب زیارت سیدالَشهداء(ع)
«ما همراه جابر بن عبدالله انصاری به قصد زیارت قبر امام حسین علیه السلام حرکت کردیم؛ چون به کربلا رسیدیم، جابر نخست در کنار رودخانه فرات «غسل زیارت» نمود و پیراهن پاکیزه ای پوشید (همانند مُحْرِم، دو جامه سفید پوشید) و از کیسه ای عطرش را بیرون آورد (از من درخواست عطر کرد…) سپس لباس و بدنش را خوشبو ساخت و با پای برهنه به جانب قتلگاه حرکت کرد، در حالی که زبانش به نام و یاد الهی مترنّم بود.»(روایت عطیّة بن سعد در منتهی الآمال، ص ۵۳۶ و ۵۳۷)
آری، «زیارت» آدابی دارد و «زائر» برای رسیدن به مقام قُرب الهی، بایسته است روح و جسم خویشتن را معطّر و پاکیزه سازد و با زمزمه نام معشوق آرام، آرام در مسیر وصال گام بردارد.
وقتی شیعیان زائر و سوگوار به قتلگاه رسیدند، با صحنه های دلخراشی رو به رو شدند؛ قبرهای گمنام، خیمه های سوخته، زمین خون آلود و تفتیده، نیزه ها و شمشیرهای شکسته، همگی بیانگر اوج جنایت یزیدیان و منتهای مظلومیت عاشورائیان بود.
رسیدن کاروان امام حسین(ع) به کربلا در اربعین
سیدبن طاووس در کتاب لهوف آورده است: «زمانی که اهل‏بیت حضرت سیدالشهداء (ع) از شام به مدینه برمی‏گشتند در عراق از کاروان دار خواستند که آن‏ها را از راه کربلا ببرد.یزیدیان در هنگام حرکت به سوی کوفه به اهل بیت امام حسین علیه‏السلام اجازه عزاداری نداده بودند؛ از این رو خاندان داغدیده رسالت، پس از ورود به کربلا برای شهیدان خود به عزاداری پرداختند. کاروانیان مجلس عزا به پا داشتند و تا سه روز بدین منوال سپری شد.»

مسیری که همه ساله با وجود خطرها و تهدیدهای بسیار بر سیل مشتاقان افزوده می شود و با عشق و دلدادگی از هر جای جهان حتی از کشورهای اروپایی و گاهی با ادیان دیگر در این ایام خود را به این حماسه عظیم پیوند می زنند.

 با نزدیک شدن به ایام اربعین حسینی سیل مشتاقان و دلباختگان حضرت از دور و نزدیک خود را به حریم حسینی می رسانند و مطابق رسمی متفاوت مسیر نجف تا کربلا را پیاده طی می کنند.

متن روایت:

عَنْ عَلِیِّ بْنِ مَیْمُونٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع، قَالَ: یَا عَلِیُّ! زُرِ الْحُسَیْنَ وَ لَا تَدَعْهُ.

قَالَ: قُلْتُ مَا لِمَنْ أَتَاهُ مِنَ الثَّوَابِ؟

قَالَ: مَنْ أَتَاهُ مَاشِیاً کَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِکُلِّ خُطْوَةٍ حَسَنَةً وَ مَحَى عَنْهُ سَیِّئَةً وَ رَفَعَ لَهُ دَرَجَةً

فَإِذَا أَتَاهُ، وَکَّلَ اللَّهُ بِهِ مَلَکَیْنِ یَکْتُبَانِ مَا خَرَجَ مِنْ فِیهِ مِنْ خَیْرٍ وَ لَا یَکْتُبَانِ مَا یَخْرُجُ مِنْ فِیهِ مِنْ شَرٍّ وَ لَا غَیْرَ ذَلِکَ.

فَإِذَا انْصَرَفَ وَدَّعُوهُ وَ قَالُوا: یَا وَلِیَّ اللَّهِ مَغْفُوراً لَکَ أَنْتَ مِنْ حِزْبِ اللَّهِ وَ حِزْبِ رَسُولِهِ وَ حِزْبِ أَهْلِ بَیْتِ رَسُولِه، وَ اللَّهِ لَا تَرَى النَّارَ بِعَیْنِکَ أَبَداً وَ لَا تَرَاکَ وَ لَا تَطْعَمُکَ أَبَداً. (کامل الزیارات ص134)

فضیلت زیارت امام حسین علیه السلام با پای پیاده

على بن میمون صائغ، از حضرت امام صادق علیه السّلام نقل کرده که آن حضرت فرمودند:

اى على! قبر حسین علیه السّلام را زیارت کن و ترک مکن.

عرض کردم: ثواب کسى که آن حضرت را زیارت کند چیست؟

حضرت فرمودند:

کسى که پیاده زیارت کند آن حضرت را، خداوند به هر قدمى که برمى‏ دارد،

یک حسنه برایش نوشته، و یک گناه از او محو مى ‏فرماید، و یک درجه مرتبه‏اش را بالا مى ‏برد.

و وقتى به زیارت رفت، حق تعالى دو فرشته را موکّل او مى‏ فرماید

که آنچه خیر از دهان او خارج می شود را نوشته و آنچه شر و بد مى‏ باشد را ننویسند.

و وقتى برگشت با او وداع کرده و به وى مى‏ گویند:

اى ولىّ خدا! گناهانت آمرزیده شد.

و تو از افراد حزب خدا و حزب رسول او و حزب اهل بیت رسولش مى ‏باشی،

به خدا قسم! هرگر تو آتش را به چشم نخواهی دید و آتش نیز هرگز تو را نخواهد دید و تو را طعمه خود نخواهد نمود.

فرهنگ نیوز