1.    حساس و پاسخگو بودن به اعمال كودك. از قبيل گريه، خنده، حرف زدن و يا سر و صداهاي كودك. بين كودكان و مادراني كه به كودك خود شديداً دلبسته‌اند، مراوده‌اي لذتبخش حاكم است و مادر نسبت به كودك خود به سرعت واكنش مثبت نشان مي‌دهد.
2.    گرم و صميمي بودن. والدين بايد بدانند كه از همان ابتدا كودكانشان محبت و صميميت را كاملا درك كرده و متوجه مي‌شوند، لذا هر گونه بي‌مهري نسبت به كودك مي‌تواند آثار مخرب فراواني بر شخصيت او گذاشته و او نيز خود را دوست نداشته و دوست داشتني نپندارد.
در سيره اهل بيت(ع) عمل به اين اصول به خوبي به چشم مي‌خورد. رسول خدا(ص) نمازشان را براي گريه كودكي، كوتاه مي‌كنند تا مادر به فرزندش رسيدگي كند.
روزي پيامبر اكرم(ص) نماز جماعت را با گروهي بجاي مي‌آوردند، امام حسين(ع) كه در سنين كودكي بودند، هر بار كه رسول خدا(ص) به سجده مي‌رفتند، بر پشت حضرت(ص) سوار مي‌شدند. حضرت(ص) پس از سر برداشتن از سجده به آرامي ايشان را كنار مي‌نشاندند. اما وقتي سجده بعدي شروع مي‌شد دگر بار حسين(ع) بر  پشت حضرت(ص) سوار مي‌شد. در تمام نماز، پيوسته اين كار تكرار شد، تا پيامبر(ص) نماز را تمام كردند. مردي يهودي شاهد اين منظره بود، جلو آمد و گفت: اي محمد! شما با كودكان رفتاري داريد، كه ما تا به حال چنين نكرده‌ايم. پيامبر فرمودند اگر شما به خدا و پيامبر او ايمان داشتيد با كودكان، مهربان بوديد. مرد يهودي تحت تاثير اين برخورد بزرگوارانه رسول خدا(ص) با كودك قرار گرفت، ايمان آورد و مسلمان شد.                                          
                                                                                          م.همتي - مشاور

صفحات: 1· 2