محبت ما نسبت به نوزاد، از راههاي بسيار مستقيم و فزيکي ابراز مي‌شود، مانند: غذا‌‌دادن، بغل‌کردن، آرام‌کردن،‌ نوازش‌کردن، حرف‌زدن و بازي‌ با آنها.
     محبت کردن به بچه‌هاي نو‌‌پا نيز مثل محبت کردن به نوزادان است با اين تفاوت که بر صحبت کردن با آنها و تشويق به يادگيري مهارتهايي مثل راه رفتن، غذا‌خوردن و لباس‌پوشيدن تأکيد بيشتري مي‌کنيم.
     بچه‌هاي پيش دبستاني به سرعت در بيشتر مهارتهاي شخصي‌خود مستقل شده و نياز دارند، براي رشد علايقشان، بيشتر در دنياي اطراف خود سير کنند. اگر با تشويق و محبت، آنها را در انجام کارهايشان حمايت کنيم، دنياي اطراف خود را شجاعانه کشف خواهند کرد.
     سن شروع مدرسه مرحله مهمي از مراحل رشد کودک است. در اين مرحله شما مي‌توانيد، براي محبت کردن به فرزندتان،به کارهايي که در مدرسه انجام مي‌دهد توجه کنيد و نشان دهيد که از خواسته‌هايش حمايت مي‌کنيد و براي آنها ارزش قائليد. از آنجا که رشد مهارتهاي اجتماعي بخش مهمي از هدف مدرسه رفتن است، او را تشويق کنيد تا دوستانش را براي بازي به خانه دعوت کند. در حد توان فرصتهاي مناسبي برايش فراهم کنيد، تا بدون کوچکترين اعمال فشار، مهارتهاي مختلفي مثل ورزش، موسيقي و تئاتر را بياموزد. در واقع مي‌خواهيم بگوييم محبت کردن تنها در آغوش گرفتن، نوازش کردن و رفع نيازهاي آنها نيست بلکه علاوه بر اينها لازم است به آنها کمک کنيم مستقل شده و خودشان کارهايشان را انجام دهند.
     اما در رابطه با نوجوانان بايد بگوييم، يکي از راههاي نشان دادن محبت به آنها، اين است که، مسئوليت بيشتري به آنها بدهيم. با چنين کاري، نشان مي‌دهيم که براي شخصيت آنها ارزش قائليم. آنها به زودي جوانان و بزرگسالاني خواهند شد، که خواه‌ناخواه بايستي براي زندگي‌خود، تصميم‌گيري کنند. پس به آنان آزادي عمل بيشتري بدهيد، تا بتوانند براي حل‌مسايل‌خويش از فرصتهاي پيش آمده، بهتر استفاده نمايند.
اگر شنونده خوبي براي درد‌‌‌دل‌هاي نوجوان خود باشيد، در واقع به نوعي به او محبت کرده‌ايد و نشان داده‌ايد که دوستش داريد.
از آنجا که نوجوانان با معضل رشد جنسي روبرو هستند و نگراني درباره آينده و بسياري چيزهاي ديگر دائماً فکر آنها را آزار مي‌دهد، بيش از آنکه نيازمند نصيحت شما باشند، به کسي نياز دارند که خوب به حرفهايشان گوش دهد و سخنانشان را بشنود.
محبت نياز طبيعي همه‌ي انسان¬هاست. چنان¬که انسان به آب وغذا نياز دارد، به محبت نيز محتاج است. بنابراین، برخورداري و محروميت از آن در تعادل روح تأثير فراوان دارد.كودكي كه در محيط گرم و صميمي خانواده پرورش يابد، رواني شاد ودلي آرام و بانشاط داشته و به زندگي اميدوار و دلگرم خواهد بود. پس بیایید ما نیز فرزندانمان را از این حق مسلمشان محروم نکنیم.

م.همتی- مشاور

صفحات: 1· 2