كجا زبان ما را رسد كه وصف تو گوييم و كجا به انديشه ما آيد كه ذكرتو آريم، و كجا توان قلم بود كه نقش حسن تو نويسد و كدام آينه است‏ كه درخشش نور تو را بتاباند.
فاطمه! اى بزرگ‏ بانو!
اى نام تو، جامع كمالاتت كه گوياى عصمت آتش‏ سوز توست. اى آن كه‏ دامنت، رسالت‏ سردار توحيد را پرورد. اى آن كه مهر رخت،خورشيد فروزان مريم و آسيه و خديجه را فروزنده تر است; چرا كه‏ جهان بانوان را تو سرورى. اى آن كه شهد شهادت سوزانت را ازچشمه صداقت و اخلاص چشيده‏ اى. اى آن كه بر گرده گيتى، دو ريحانه مصطفى(ص) را مادرى، پس نقش ‏آفرين كربلاى 61 تويى; آرى‏ تويى. اى آنكه بر در بهشت، نامت نقش بسته است، تو مظهر خشم ‏خدايى، تو جلوه گاه رضاى حقى.
و تو اى نامت، زينت‏ آراى آستانه بهشت.
فاطمه! اى دختر رسالت!
اى به حق واصل! اى ناجى شانه‏ هاى دربند بردگى! همه مى‏گفتند: اين‏ دختر رسول خداست، او فرزند رهبر ماست. ولى تو يادگار همسرت‏ را از گردنت‏ باز مى‏كنى، و گردنى را با بهاى آن آزاد می سازى، چرا كه‏ مايه مسرت قلب پيامبر است.