حکایت غریبی است…..

عجب فروشنده‌ای هستیم ما، عجب خریداری هستید شما! چه ناچیز متاعی عرضه می‌کنیم ما! ‍ چه سخاوتمندانه بها مي‌پردازيد شما! متاع ما چیست؟ نمازی در نهایت حواس‌پرتی، بی‌جان و بی‌روح، از روی عادت و به طمع، اعمالی پر از خطا، با ریا و ناقص. در مسجد و مجلس ذکر، از هر کس سخن می‌گوییم و به هر چیز فکر می‌کنیم جز شما. در دعا همه چیز از خدا می‌خواهیم و آخرش، فرج شما، البته اگر یادمان نرود؛ و در مقابل، بهایی که می‌طلبیم: شفاعت، جنت‌المأوی، هم‌نشینی با شما!
و بیش از آن، انتظار داریم خطاها و گناهانمان (یعنی کالاهای فاسد و گندیده) را هم به ثواب تبدیل کنید و به یاری شما حتی کم‌ترین خاری از نتیجه اعمالمان به پای‌مان ننشیند.
ما مثل آن گدایی هستیم که چند خرت و پرت و جنس ناچیز جلویش پهن کرده و مثلاً می‌فروشد و با نگاه ملتمسانه‌ای برای خرت و پرت‌هایش مشتری می‌طلبد و امید دارد افراد، حتی بدون نیاز به کالایش، آن را بخرند و در عوض چند برابر قیمت آن‌ها را به بهانه بهای جنس، برای کمک به او بپردازند؛ و شما همان خریدارید که نه از روی نیاز، بلکه از روی ترحم متاع ما را می‌خرید.
آقا‍! این جنس‌های نامرغوب را از ما بخرید. بهایش؟ قابل ندارد: شفاعت و بهشت برین، آن هم در جوار شما!

علی مهر- مجله خانه خوبان