ظرفيت انسان براى عبادت، محدود است. از اين رو، بايد سعى شود عبادت با نشاط باشد. اگر نشاط از بين برود، عبادت جنبه تحميلى پيدا مى‌كند و در حكم خوردنى نامطبوع و مهوّعى مى‌گردد كه واكنش بدن پس زدن و نپذيرفتن آن است.
در روايتي ديگر از امام حسن(عليه السلام) نقل شده که فرمودند: هنگامى كه پدرم در حال احتضار بود، وصيت كرد: در عبادت، ميانه رو باش و آنچه را هميشه مى‌توانى انجام دهى و در توان توست، انجام ده (نه آنچه را كه تاب و توان آن را ندارى.)» 
بى اطلاعى برخى از والدين و مربيان از مراحل رشد و تحوّل روانى كودكان و نوجوانان و هم چنين ناآگاهى آنان از روش‌هاى برخورد ائمّه اطهار(عليهم السلام)در اين زمينه، و نيز اتّكا به دانسته‌ها و تجربيات غيرعلمى و غلط خويش، موجب مى‌شود، به گونه‌اي درست رفتار نکرده و دين را در نظر کودکان خود بد جلوه دهند. تأكيد بيش از حد والدين و علاقه افراطي آنان به مذهبى شدن فرزندانشان و بى‌توجهى به توان، استعداد و نيازهاى روحى و روانى آنان و خارج شدن از مرز اعتدال، عواقب ناگوار و نامطلوبى در پى خواهد داشت.
پس بیاید ما نیز در تربیت فرزندانمان به این اسوه‌های حسنه اقتدا کرده و تربیت صحیح دینی را در‌باره آنها اعمال کنیم تا نتایج مطوب آن را در زندگی فردی و اجتماعی آنها مشاهده کنیم.
م. همتی - مشاور

صفحات: 1· 2